viernes, 26 de octubre de 2012

Amor, siempre Amor.

Mírame, sonríeme una vez más. Vuelve y abrázame como cada día lo hacías. Ven, no me digas más que me extrañas, ven, no sufras más.
Cógeme de la mano por la calle, sorpréndeme con palabras sinceras, tócame el corazón, arráncame el dolor.
Corre, déjame correr detrás tuya como lo hacen en las películas, déjame taparte los ojos con mis manos para que te gires y brillen tus ojos al verme.
No te vayas cuando te necesite, yo siempre estaré, siempre como siempre estará en mi todo lo que me hiciste sentir. Siempre como aquel “SIEMPRE” que escribimos en el árbol, siempre como siempre.
Llámame a la noche, sólo para desearme buenas noches, llámame para escuchar ese timbre de voz que remueve todo mi al rededor, que estremece mi cuerpo, que hace temblar mi voz al pronunciar un “adiós”.
Sueña que eres la persona perfecta, despierta con ese “no se que” que me traes siempre; empápate de esa colonia que me hace olvidar que existe algún olor más. Párame el reloj cuando eso ocurra, cuando toda la mágia nos rodee, cuando nada se entrometa, cuando salga de tu boca la palabra amor y yo te responda: Amor, siempre Amor, no me importará no saber que hora es... nunca más.
Cuando nos cojamos las manos, nos miremos a los ojos, cuando los latidos aumenten y resuenen como piedras en parquet, cuando en el palacio de nuestro amor no coja nadie con mal corazón... Mírame, sonríeme una vez más.

miércoles, 10 de octubre de 2012

Perdón.

Perdón no es simplemente una palabra.
Cuando se pide perdón, se pide de corazón, no se puede decir como quien saluda al pasar. Cuando se pide perdón es por que algo has hecho mal... cuando se pide perdón, se pide ser perdonado.
No se puede decir que perdonas sin antes haber pensado en lo que ello implica; implica olvidarlo, implica que incluso en la peor discursión no puedes echarlo en cara, implica que quieres mantener una relación como antes estaba. Ahora piensa... ¿de verdad eres capaz de perdonar cuando te hacen daño? ¿o simplemente por acabar con el tema dices "te perdono"?
Para algunos es duro pedir perdón... para otros, es más todavía aceptarlo.

martes, 31 de julio de 2012

C.

Si tu pregunta fue por qué ese, mi respuesta fue y por qué no. Y creo que no encontré mejor forma de demostrarte que siento de verdad. Que si por  mi fuera, no te escribiría aquí, sino en el mismo cielo... porque allí lo verías todos los días y no solo tú sino que lo vería el universo entero y se moriría de envidia.
A lo mejor no significa nada para ti, pero tuve que coger mucho valor y dejar mucha vergüenza para llegar a aquel sitio y decir que este era, que sí. Y si no valía? Y si...? Pues yo me olvidé de todo eso.
Tenía pensado decírtelo, que era para ti, solo para ti. Pero día tras día decía: "Mañana se lo digo". Y resulta gracioso que se lo dije hoy y puse... "Casi se me olvida..." para empezar a decirle, cuando en realidad lo tenía en la cabeza desde hace meses... Absolutamente increíble? Quien tu? Si ya lo sé :S

domingo, 20 de mayo de 2012

Eso decían.

Dijeron que consistía en coger un papel y dejar que saliera todo, sin miedos... Dijeron que sería fácil que no habría problema. Dijeron muchas cosas. Consistía más que nada es dejar la mente en blanco, vaciarla sobre el papel; ¿y si no podías? Entonces era cuando tocaba imaginar como otros podrían cubrirlo con alucinantes historias.

jueves, 19 de abril de 2012

Ti.


Recorrería o mundo para ser eu quen levara o trofeo do teu querer.
Volvería caer se eso fora necesario para poderte ter.
Pediría mil perdóns para que me recibiras con abrazos.
Mandaría todo ao diaño se con iso conseguira un dos teus beixos.
Collería un avión un avión subterráneo, aínda que fora, para verte.
Protestaría ata o fin por todo aquello que me separara de ti.
Movería, non ceo e terra, senón Venus e Marte, para que foras ti quen me buscara.
Sería o teu hombro, ese que che axudara a levantarte cando caeras, o que nunca che permitira rendirte; ganar non é opcional, frasar tampouco.
Gardaría no meu corazón cada palabra, cada suspiro, cada “algo” teu.
Xuraría todo o que ti me pediras.
Pero...
Nunca, nin por ti nin por ninguén, cambiaría.
Se non te queres a ti mesma, nunca xamáis poderás querer.
Son fiel a min mesma, ao meu corazón, endexamáis me traicionarei!

Míraa, é única.


Míraa, é única. Contempla seus ollos como relucen, sus beizos como provocan, emana fulgor de sí. Promove o auxe dos sentimentos de quen a espreita. Non existe rosa que equipare a ela nin primor que a venza. Seu riso deixa perplexo. É como é, ninguén a inventou; non demostra cobardía ante nada. Engaiólate sen máis e non podes chamar ós pés compañeiros, así é, provoca frenesí.
Non lle importa que dirán, é ceibe: Inconformista, Desobediente, Indisciplinada, Rebelde, Maxistal, Impecable, Excelente... Míraa, é única.

Cada un...


A cuestión é pasar a vista por riba de todas as cousas sen deterse a mirar ningunha concreta, é deixar de ver o arredor e concentarse no interior.
Que neste mundo, os muros poden ser todo o altos que se quiera, pero que sempre se vai buscar a forma de transpasalos e superar dalgunha forma o obstáculo que para cada un de nós representa ese muro.
Non hai pérdida, o afán por conseguir o que nos propoñemos lévanos a fixarnos metas e a ilusionarnos o que por definición é unha errata...
Vivimos nun mundo donde as persoas buscar saber o precio das cousas, pero nunca se fixan no seu valor. Sí, definitivamente, vivímos nunha época na que os sentimentos están censurados e aquel que se atrave a manifestalos é señalado con o dedo acusador. A ninguén lle resulta doado de comprender que a situación segue, irremediablemente, igual. Seguimos rendidos a estereotipos, seguimos escondéndonos de nós mismos, intentamos fuxir de todo, en realidade de nada.
Non sale rentable estarse agochando, reprimir as bágoas é un error, sobre todo cando os teus ollos delatan a verdade ao mundo.
E se cambiáramos? E se o intentáramos? E se volvéramos comezar?
A cuestión é pasar a vista por riba de todas as cousas deténdose a mirar cada unha, é deixar de ver o noso interior e concentrarse no arredor.
Cada día pasan milleiros de persoas podo noso lado e máis da metade non as coñecemos, simplemente son simples coñecidos de tanto velos. O peor está en que se algún día nos preguntasen por algunha destas persoas, diríamos que a coñecemos e quedaríamos tan pnchos. Esas son as relacións de hoxe, inexistentes...
Necesitamos unha vida para intentar coñecer a alguén e aínda así nunca o conseguimos; cada un é un mundo aparte.
Continuamos excusándonos, póndonos máscaras de aceiro ante calquera que atente contra a nosa intimidade intentando coñecernos...